Nie ma człowieka, który miałby problem z określeniem, czym jest stres. Każdy o nim słyszał i każdy go też doświadczył. Co więcej, Światowa Organizacja Zdrowia postanowiła określić stres jako chorobę XXI wieku

Z jednej strony stres jest dla nas naturalnym zjawiskiem, z drugiej jednak to, co w tym wypadku jest fizjologiczne i nieuchronne może być też niebezpieczne, szczególnie gdy występuje w nadmiarze. Stres może wywoływać właściwie wszystko, począwszy od sprzeczki ze znajomym czy wizyty u teściowej, a skończywszy na stłuczce i problemach w pracy.

Naukowcy dzielą stres na psychologiczny, emocjonalny, moralny oraz na krótkotrwały i długotrwały. Krótkotrwały występuje, gdy na przykład zaskakuje nas jakaś sytuacja, długotrwały w okresie przeciążenia pracą, nauką oraz codziennymi kłopotami. Ten jest trudniejszy do opanowania i może prowadzić do przewlekłej frustracji. Stres moralny, określany też społecznym dotyczy naszego życia wśród innych – w pracy, na uczelni, w towarzystwie i wywołuje go najczęściej postępowanie niekoniecznie zgodne z naszymi normami estetycznymi czy etycznymi.

Jeżeli mowa o stresie krótkotrwałym to zazwyczaj nie jest on niebezpieczny. Działa mobilizująco i wyzwala w nas ambicje. Ten długotrwały może natomiast zagrażać naszemu zdrowiu. Może on być powodem niedokrwienia, zaburzeń rytmu serca, nadciśnienia, miażdżycy, a w skrajnych przypadkach nawet zawału.

U źródeł stresu stoi zmiana, która może zakłócić homeostazę naszego organizmu. Czynniki, które to robią nazywa się stresorami. Tym stresorem może być praktycznie wszystko: pośpiech, choroba, tłum ludzi, nadmierny hałas, miłość, ból, strach i wiele innych rzeczy czy sytuacji. W zależności od czynnika możemy doświadczać zarówno stresu pozytywnego, jak i destrukcyjnego.

Stres w powszechnym odbiorze jest uważany za zjawisko szkodliwe. W rzeczywistości działanie niepożądane przynosi jedynie stres zbyt silny lub długotrwały. Stres umiarkowany zwiększa możliwości radzenia sobie z wymaganiami adaptacyjnymi otoczenia. Wielu badaczy zjawiska określa go jednak jako podstawowy czynnik rozwoju.

Źródło: www.naukawpolsce.pap.pl